​

Hallo en welkom. 

 

Het voelt in alle eerlijkheid wat vreemd om een pagina aan mezelf te wijden, omdat het uiteindelijk niet over mij gaat, maar over jou, jouw kind, partner, familie en geliefden. Of over je volgende onderzoeks-of beleidsproject dat je graag wil zien slagen. Ik begrijp daardoor wel dat je mij misschien wat beter wil leren 'kennen', om na te gaan of we in de toekomst kunnen samenwerken. Wat je waarschijnlijk graag wil weten, is a) wie ik ben, b) wat ik doe en of ik weet wat ik doe en c) wat mij (echt) drijft. Daar gaan we.

 

Mijn traject tot dusver,  in een notendop

​

Van alle foto's die bij mijn grootouders in de keuken hangen, heeft het kleinstje kadertje -  waarin mijn grootvader nogal avontuurlijk een palmboom beklimt om het leven vanuit een ander perspectief te zien-, het meest indruk op mij gemaakt. Mijn zus en ik hebben heel wat tijd in die keuken en bij mijn grootouders doorgebracht als kinderen, en ze zijn altijd kwistig geweest met het verspreiden van hun levenservaringen, advies en liefde. Ze hebben ons getoond hoe menselijke veerkracht er in al zijn facetten uit kan uitzien, hoe belangrijk het is om (af en toe) eens onze grenzen te verleggen, om de mogelijkheid in on-mogelijkheid te omarmen, en vooral wat de kracht van mildheid en menselijke connectie is. Ik sta enorm bij mijn grootouders in het krijt.

 

Ik ben opgegroeid in de buurt van Brussel, een rauwe en kleurrijke mengelmoes van culturen en identiteiten. Maar het zijn uiteindelijk de lange jaarlijkse reizen met mijn ouders naar alle uithoeken van de wereld -ik kus mijn beide 'pollekes' hier- die mij er toe hebben aangezet om mij verder te verdiepen in de psychologie van menselijke verschillen en verhalen, de soms vreemde interactie tussen onze aard (biologie) en onze omgeving (cultuur) in hoe wij 'wij' worden en hoe we creatief omgaan met het opzetten en overwinnen van obstakels in ons leven. Gedreven door nieuwsgierigheid, geloof in de kracht van kennis en sociale impact (jawel oma, meisjes en vrouwen kunnen en zullen de wereld veranderen), ben ik aan een studie Psychologie begonnen, met een speciale focus op seksuele gezondheid en welzijn.

​

Ik heb mijn geliefde Brussel vaarwel gezegd om elders te studeren en werken - eerst eventjes in Cambridge, in Engeland, daarna in Gent en Rotterdam voor een doctoraat. Ik heb ook in Amerika gewerkt en me daar bijgeschoold als seksualiteitscoach en -therapeute. Ik zit nu terug in BXL,  waar het begon, jong-lerend met nieuwe ambities en die van mijn partner-in-crime. 

 

Waar kan ik een verschil maken? Laten we het eens hebben over sekse 

​

We geven vandaag de dag weinig elleboogruimte aan zij die durven beweren dat bijvoorbeeld vrouwen minder geschikt zijn voor techniek en politiek leiderschap, of mannen incompetente huisvaders zijn. Maar hoe actief we ook ten strijde trekken tegen dat soort genderstereotypen, hoe passiever we zijn als het aankomt op stereotypen rond sekse.  Wie heeft er niet op school geleerd dat mannen XY chromosomen en teelballen hebben? En hoe beïnvloedt dat mannen zonder teelballen of vrouwen met  XY chromosomen? Zij vormen geen uitzondering op de regel, omdat sekse - genen, chromosomen, hormonen en reproductieve structuren- geen strikt binaire regels volgen. De natuur trekt geen strakke m/v lijn, wij doen dat.

 

Intersekse/dsd ('differences of sex development', verschillen in de sekse-ontwikkeling) verwijst naar biologische seksekenmerken of variaties in die kenmerken die buiten de typische m/v 'normen' vallen.

 

Het is bijna 10 jaar geleden dat ik voor het eerst met families en ervaringsdeskundigen ben beginnen werken, die mij elk op hun eigen unieke manier het potentieel en belang van goede informatie, emotionele zorg en verder onderzoek in dit veld hebben doen inzien. Ik ben hen enorm dankbaar voor hun vertrouwen en eerlijkheid, en voor de goesting die ik nog elke dag voel om het thema uit de taboesfeer te halen. We worden allemaal geboren met seksekenmerken, maar hoe we -de maatschappij, dokters, onze partners en families- die kenmerken zien en begrijpen, en hoe we ze al dan niet behandelen,  kan ons welzijn, gezondheid en (seksuele) levenskwaliteit beïnvloeden.

 

Intersekse/dsd komt trouwens meer voor dan we denken - zeker 1 op 100 mensen heeft een variatie, en dat is evenveel als de groep mensen geboren met rood/ros/Venetiaans blond haar! Waarom blijft het dan zo ongekend en onbemind? Mijn job als psychologe, seksuologe, educator en onderzoekster geeft mij de mogelijkheid om dit thema meer onder de aandacht te brengen en een voorvechtster te zijn voor de schoonheid van verschil.

 

Wat is jouw verhaal?

 

Het is één ding om mensen aan te moedigen meer op zichzelf, hun lichamen en kracht te vertrouwen. Maar ik weet ook dat er nooit eerder zoveel druk was om het zus of zo te doen of er zus of zo uit te zien om aanvaard te worden door onszelf en mensen die we graag zien. Nooit eerder waren er zoveel verwachtingen. Zal het ooit genoeg zijn? Zullen wij ooit genoeg zijn?

​

Hoe ga jij hiermee om, en waar zie jij mogelijkheden en uitdagingen als het aankomt op seksualiteit, lichamen, relaties, ouderschap en je gezinsleven? Goesting om onze krachten te bundelen in een streven naar sterke(re) relaties en welzijn? 

​

​